Bruiloft, Verhuizing en ziek..
Door: Kristel
Blijf op de hoogte en volg Kristel
27 Januari 2010 | Ghana, Ho
Hallo allemaal,
Bedankt voor alle leuke reacties! Ik heb jullie al wat foto’s laten zien van de bruiloft, via de link in het vorige berichtje. Maar jullie willen natuurlijk ook de verhalen lezen die daarbij horen. Na de bruiloft wist ik zeker dat ik in Afrika was, want wachten, te laat komen en plannen wijzigen gebeurt hier nogal vaak. Vrijdag had ik gevraagd aan John(de bruidegom) hoe laat de bruiloft zou beginnen. Hij zei: ‘rond 10 uur’. Daarna vroeg ik het aan Rejoice(de bruid) gewoon om het even te checken. Ze zei:’om 9 uur in de kerk’. Daarna vertelde ik het aan Believe(mijn hostmoeder) en ze zei: ‘je weet maar nooit, we zijn in Afrika’. En dat heb ik geweten ook. Dorianna(NL), Audrey(FR) en ik hadden Rob(NL) en Ivo(NL) gevraagd om ook mee naar de kerk te gaan. Want wij dachten zo een kijkje te kunnen nemen in de Ghanese cultuur. Om kwart voor 9 hadden we afgesproken bij het huis van John en Rejoice(Dorianne’s huis). Niemand van de gasten was op dat moment daar en de gasten die er waren liepen rond in alles behalve feest kleding. We besloten om op de kamer van Dorianne wat te kletsen en te wachten op het signaal om naar de kerk(lees: een hoop palen met een dak erop) te gaan. Maar daar konden we lang op wachten. Rond 10 uur besloten we zelf maar eens een kijkje te gaan nemen in de kerk. Die was nog bijna helemaal leeg! Rond kwart over 10 begon de band en het koor muziek te maken, maar hier in Ghana lijken alle liedjes op elkaar en toen rond 11 uur iemand kwam om te bidden en ik ongeveer begon te smelten op mijn stoel dacht ik: ‘waar blijft de bruid nou toch???’. Want de bruidegom zat al ongeveer 45 minuten te wachten op haar, terwijl de halve kerk nog steeds leeg was. Om je een kleine impressie te geven van het bidden: een man staat in het midden van de kerk, met een microfoon zo dicht tegen zijn mond aan dat je denkt dat hij hem opeet. Hij roept van alles in het Engels, maar zo snel en zo hard dat je er niks van verstaat. Soms denk je dat hij boos is, omdat hij zo hard schreeuwt. Als je rondkijkt in de kerk, zie je iedereen mee praten en de gezichtuitdrukkingen van de mensen zijn erg apart om te zien. De ene kijkt heel verdrietig, de andere intens gelukkig. Na al deze gebeden, begon het koor weer met zingen en dansen. En uiteindelijk, rond 12!!! Uur kwam de bruid binnen. Ondertussen waren wij(vrijwilligers) allemaal al bijna gesmolten op onze stoel, maargoed, wij wilden perse zien hoe ze in Ghana een bruiloft vieren. Maar het duurde en het duurde en er leek geen eind aan te komen. Toen de kerk om tien voor half 3 afgelopen was(Ja jullie lezen het goed, ik heb 4,5 uur in de kerk gezeten), heb ik een sprintje getrokken naar huis om zo snel mogelijk wat te drinken.
Eenmaal thuis besloot ik naar Vodafone(internetcafé) te gaan om jullie alvast even wat foto’s te sturen en even af te koelen, want daar is AIRCO(lees: hemel). Na de nodige afkoeling, ging ik weer richting het feestje. Daar hadden ze speciaal voor ons een heerlijke salade gemaakt! Eindelijk groente, want hier krijg je nauwelijks groente, alleen hele hete saus met kapot gekookt ui/tomaat mengsel. Ook konden we een flesje cola pakken dus het was echt feest haha!!
Zondag heb ik samen met mijn huisgenootje Audrey, alle was gedaan. Om kwart over 7 stonden wij vrolijk in onze werkkleding, onze was te doen. Maar na een kwartier had ik al een wondje op mijn vinger, maar gelukkig is het bij eentje gebleven. Na alle was, hebben we ook de kamer een poetsbeurt gegeven en om 11 uur waren we eindelijk klaar. Toen was het tijd voor een heerlijke koude douche en zijn we naar het zwembad gegaan. In Ho is een hotel, waar je kunt zwemmen. Later op de dag kwam Dorianne’s hostfamilie ook daar naartoe, met heel veel eten, dus hebben we daar genoten van salade, rijst en ik heb een hapje geprobeerd van gefrituurde slak. Dat smaakte naar bedorven drop gemengd met rode peper, zo heet! Dus dat is bij een klein hapje gebleven.
Na het eten zijn we nog even naar ‘the white house’ geweest, maar we waren allemaal nogal moe dus we wilde vroeg naar bed. Toen we thuis waren, werd ik geroepen door mijn hostmoeder. Ze wilde even met ons praten. Er waren twee leden van Projects Abroad, mijn hostmoeder, Audrey en ik. Ze hadden nieuws voor Audrey en mij. We moesten namelijk gaan verhuizen, want onze hostmoeder Believe zou weg gaan voor een maand. Ik was best wel in shock, omdat ik net alles op orde had in de kamer en al best gewend was aan mijn plekje daar. Gelukkig hoefde we niet ver weg. We verblijven nu namelijk in hetzelfde huis als Dorianne, dus bij het net getrouwde stel(John en Rejoice). De kamer is echt onwijs groot(foto’s volgen later) en de badkamer is ook netjes. We hebben zelfs een douchekop met verstelbare standen. Is dit Afrika zou je zeggen?!
Gelukkig heeft Believe verteld waarom ze weg ging. Ze heeft namelijk een opleidingsplaats aangeboden gekregen in Accra en ze wil heel graag verder leren. In deze cursus heeft ze daartoe de gelegenheid. Als ze bellen dan moet je meteen komen, anders wordt de studieplaats aan iemand anders gegeven. Ik vind het heel erg knap dat Believe voor zichzelf kiest, want ze laat haar kindje van 20 maanden achter en haar man. Toen ze weg ging had ze tranen in haar ogen. Ze voelde zich ook een beetje schuldig tegenover ons(Audrey en mij), maar dat is nergens voor nodig. Ik snap haar beslissing en ik vind het goed dat ze doorzet.
Maandag na school hebben we al onze spullen verhuisd en ’s avonds waren we gelukkig klaar. Helaas kreeg ik ’s avonds na het eten hele erge buikpijn en last van diaree. Na een pilletje ben ik gaan slapen, maar die nacht is daar weinig van gekomen. De buikpijn bleef aanhouden en ’s ochtends was het weer raak, ook moest ik overgeven. Gisteren heb ik geprobeerd wat te eten, maar alles wat ik at kwam eruit. Of ik moest overgeven of ik had diaree. En de pilletjes hielpen niet. Dan lig je daar in je uppie, in een te grote kamer, naar de ventilator te staren die een irritant geluid maakt. Ik heb me zelden zo beroerd gevoeld. Het leek net of mijn lichaam zich probeerde leeg te persen. Mijn nieuwe hostmoeder, Rejoice, wilde me naar het ziekenhuis brengen. Maar dat wilde ik niet, dus belde we Eric(van projects abroad). Hij is een verpleegkundige en kwam naar me kijken. Ook bracht hij een aardig pakketje pillen met zich mee. En sommige van jullie weten, dat ik totaal geen held ben in het slikken van pillen. Ik moest voor het slapen gaan 2 pillen nemen voor mijn maag, 1 voor het stoppen van overgeven, 2 omdat hij denk dat het lichte malaria is en 2 voor mijn darmen. Dus toen ik eindelijk klaar was met het slikken van al deze rommel, begon ik te kokhalzen. En na 2 minuten lagen al mijn pilletjes weer netjes in de wc. Zucht! Ik heb het pilletje voor het overgeven opnieuw genomen en ben gaan slapen.
En gelukkig ben ik vandaag weer een beetje opgeknapt. Ik heb vanochtend weer 5 pilletjes genomen en ik denk dat ze werken. Tot nu toe geen diaree en niet overgegeven dus dat is fijn. Ook heb ik al wat kunnen eten: brood, banaan en een heerlijk Nederlands sultana koekje van Dorianne. Iedereen hier is zo lief voor me, alleen daardoor voel ik me al wat beter. Straks is er een meeting met alle vrijwilligers. Daar ga ik even heen en dan vroeg naar mijn bedje, want slaap doet me goed.
Vrijdag hebben we een feestje in Accra, met alle vrijwilligers. Ik hoop dat ik mee kan.
Zaterdag gaan we dan waarschijnlijk naar een kralenmarkt, tussen Accra en Ho in.
Liefs Kristel
Foto's: http://picasaweb.google.com/kristelvandenacker/Ghana#
ik heb bij sommige foto's iets geschreven, ook bij de foto's die ik van te voren had geplaatst.
Bedankt voor alle leuke reacties! Ik heb jullie al wat foto’s laten zien van de bruiloft, via de link in het vorige berichtje. Maar jullie willen natuurlijk ook de verhalen lezen die daarbij horen. Na de bruiloft wist ik zeker dat ik in Afrika was, want wachten, te laat komen en plannen wijzigen gebeurt hier nogal vaak. Vrijdag had ik gevraagd aan John(de bruidegom) hoe laat de bruiloft zou beginnen. Hij zei: ‘rond 10 uur’. Daarna vroeg ik het aan Rejoice(de bruid) gewoon om het even te checken. Ze zei:’om 9 uur in de kerk’. Daarna vertelde ik het aan Believe(mijn hostmoeder) en ze zei: ‘je weet maar nooit, we zijn in Afrika’. En dat heb ik geweten ook. Dorianna(NL), Audrey(FR) en ik hadden Rob(NL) en Ivo(NL) gevraagd om ook mee naar de kerk te gaan. Want wij dachten zo een kijkje te kunnen nemen in de Ghanese cultuur. Om kwart voor 9 hadden we afgesproken bij het huis van John en Rejoice(Dorianne’s huis). Niemand van de gasten was op dat moment daar en de gasten die er waren liepen rond in alles behalve feest kleding. We besloten om op de kamer van Dorianne wat te kletsen en te wachten op het signaal om naar de kerk(lees: een hoop palen met een dak erop) te gaan. Maar daar konden we lang op wachten. Rond 10 uur besloten we zelf maar eens een kijkje te gaan nemen in de kerk. Die was nog bijna helemaal leeg! Rond kwart over 10 begon de band en het koor muziek te maken, maar hier in Ghana lijken alle liedjes op elkaar en toen rond 11 uur iemand kwam om te bidden en ik ongeveer begon te smelten op mijn stoel dacht ik: ‘waar blijft de bruid nou toch???’. Want de bruidegom zat al ongeveer 45 minuten te wachten op haar, terwijl de halve kerk nog steeds leeg was. Om je een kleine impressie te geven van het bidden: een man staat in het midden van de kerk, met een microfoon zo dicht tegen zijn mond aan dat je denkt dat hij hem opeet. Hij roept van alles in het Engels, maar zo snel en zo hard dat je er niks van verstaat. Soms denk je dat hij boos is, omdat hij zo hard schreeuwt. Als je rondkijkt in de kerk, zie je iedereen mee praten en de gezichtuitdrukkingen van de mensen zijn erg apart om te zien. De ene kijkt heel verdrietig, de andere intens gelukkig. Na al deze gebeden, begon het koor weer met zingen en dansen. En uiteindelijk, rond 12!!! Uur kwam de bruid binnen. Ondertussen waren wij(vrijwilligers) allemaal al bijna gesmolten op onze stoel, maargoed, wij wilden perse zien hoe ze in Ghana een bruiloft vieren. Maar het duurde en het duurde en er leek geen eind aan te komen. Toen de kerk om tien voor half 3 afgelopen was(Ja jullie lezen het goed, ik heb 4,5 uur in de kerk gezeten), heb ik een sprintje getrokken naar huis om zo snel mogelijk wat te drinken.
Eenmaal thuis besloot ik naar Vodafone(internetcafé) te gaan om jullie alvast even wat foto’s te sturen en even af te koelen, want daar is AIRCO(lees: hemel). Na de nodige afkoeling, ging ik weer richting het feestje. Daar hadden ze speciaal voor ons een heerlijke salade gemaakt! Eindelijk groente, want hier krijg je nauwelijks groente, alleen hele hete saus met kapot gekookt ui/tomaat mengsel. Ook konden we een flesje cola pakken dus het was echt feest haha!!
Zondag heb ik samen met mijn huisgenootje Audrey, alle was gedaan. Om kwart over 7 stonden wij vrolijk in onze werkkleding, onze was te doen. Maar na een kwartier had ik al een wondje op mijn vinger, maar gelukkig is het bij eentje gebleven. Na alle was, hebben we ook de kamer een poetsbeurt gegeven en om 11 uur waren we eindelijk klaar. Toen was het tijd voor een heerlijke koude douche en zijn we naar het zwembad gegaan. In Ho is een hotel, waar je kunt zwemmen. Later op de dag kwam Dorianne’s hostfamilie ook daar naartoe, met heel veel eten, dus hebben we daar genoten van salade, rijst en ik heb een hapje geprobeerd van gefrituurde slak. Dat smaakte naar bedorven drop gemengd met rode peper, zo heet! Dus dat is bij een klein hapje gebleven.
Na het eten zijn we nog even naar ‘the white house’ geweest, maar we waren allemaal nogal moe dus we wilde vroeg naar bed. Toen we thuis waren, werd ik geroepen door mijn hostmoeder. Ze wilde even met ons praten. Er waren twee leden van Projects Abroad, mijn hostmoeder, Audrey en ik. Ze hadden nieuws voor Audrey en mij. We moesten namelijk gaan verhuizen, want onze hostmoeder Believe zou weg gaan voor een maand. Ik was best wel in shock, omdat ik net alles op orde had in de kamer en al best gewend was aan mijn plekje daar. Gelukkig hoefde we niet ver weg. We verblijven nu namelijk in hetzelfde huis als Dorianne, dus bij het net getrouwde stel(John en Rejoice). De kamer is echt onwijs groot(foto’s volgen later) en de badkamer is ook netjes. We hebben zelfs een douchekop met verstelbare standen. Is dit Afrika zou je zeggen?!
Gelukkig heeft Believe verteld waarom ze weg ging. Ze heeft namelijk een opleidingsplaats aangeboden gekregen in Accra en ze wil heel graag verder leren. In deze cursus heeft ze daartoe de gelegenheid. Als ze bellen dan moet je meteen komen, anders wordt de studieplaats aan iemand anders gegeven. Ik vind het heel erg knap dat Believe voor zichzelf kiest, want ze laat haar kindje van 20 maanden achter en haar man. Toen ze weg ging had ze tranen in haar ogen. Ze voelde zich ook een beetje schuldig tegenover ons(Audrey en mij), maar dat is nergens voor nodig. Ik snap haar beslissing en ik vind het goed dat ze doorzet.
Maandag na school hebben we al onze spullen verhuisd en ’s avonds waren we gelukkig klaar. Helaas kreeg ik ’s avonds na het eten hele erge buikpijn en last van diaree. Na een pilletje ben ik gaan slapen, maar die nacht is daar weinig van gekomen. De buikpijn bleef aanhouden en ’s ochtends was het weer raak, ook moest ik overgeven. Gisteren heb ik geprobeerd wat te eten, maar alles wat ik at kwam eruit. Of ik moest overgeven of ik had diaree. En de pilletjes hielpen niet. Dan lig je daar in je uppie, in een te grote kamer, naar de ventilator te staren die een irritant geluid maakt. Ik heb me zelden zo beroerd gevoeld. Het leek net of mijn lichaam zich probeerde leeg te persen. Mijn nieuwe hostmoeder, Rejoice, wilde me naar het ziekenhuis brengen. Maar dat wilde ik niet, dus belde we Eric(van projects abroad). Hij is een verpleegkundige en kwam naar me kijken. Ook bracht hij een aardig pakketje pillen met zich mee. En sommige van jullie weten, dat ik totaal geen held ben in het slikken van pillen. Ik moest voor het slapen gaan 2 pillen nemen voor mijn maag, 1 voor het stoppen van overgeven, 2 omdat hij denk dat het lichte malaria is en 2 voor mijn darmen. Dus toen ik eindelijk klaar was met het slikken van al deze rommel, begon ik te kokhalzen. En na 2 minuten lagen al mijn pilletjes weer netjes in de wc. Zucht! Ik heb het pilletje voor het overgeven opnieuw genomen en ben gaan slapen.
En gelukkig ben ik vandaag weer een beetje opgeknapt. Ik heb vanochtend weer 5 pilletjes genomen en ik denk dat ze werken. Tot nu toe geen diaree en niet overgegeven dus dat is fijn. Ook heb ik al wat kunnen eten: brood, banaan en een heerlijk Nederlands sultana koekje van Dorianne. Iedereen hier is zo lief voor me, alleen daardoor voel ik me al wat beter. Straks is er een meeting met alle vrijwilligers. Daar ga ik even heen en dan vroeg naar mijn bedje, want slaap doet me goed.
Vrijdag hebben we een feestje in Accra, met alle vrijwilligers. Ik hoop dat ik mee kan.
Zaterdag gaan we dan waarschijnlijk naar een kralenmarkt, tussen Accra en Ho in.
Liefs Kristel
Foto's: http://picasaweb.google.com/kristelvandenacker/Ghana#
ik heb bij sommige foto's iets geschreven, ook bij de foto's die ik van te voren had geplaatst.
-
27 Januari 2010 - 17:42
Pim:
Hey liefje,
Wat ben ik blij om weer eventjes iets van je te horen. Gelukkig gaat het weer iets beter. Het is zo vervelend als je hier in Nederland machteloos moet aanhoren hoe ziek je bent/was. Het is wel bijzonder allemaal, die bruiloft etc. Leuk dat je dat hebt meegemaakt. Doe maar rustig aan zodat je hopelijk in het weekend sterk genoeg bent om naar dat vrijwilligers feestje te gaan. Dikke knuffel en veel kusjes van je mannetje. Pim. XX -
27 Januari 2010 - 17:56
Marianne:
Hai Kristel.
Wat heb je er weer een mooi verslag van gemaakt. Maar het is me iets .Gossie mikke. Een verhuizing bruiloft en ziek worden. De Afrikaanse bruiloft is natuurlijk hardstikke geweldig, maar de verhuizing en ziek worden is niet leuk. Ik hoop dat je het bij deze nieuwe familie ook gezellig zal hebben. Maar als ik het zo lees, zul je dat wel doorstaan. Het ziek zijn is minder. Dat jou dat nu al moet overkomen. Ik hoop dat de diarree en het overgeven nu weg blijft. Ik blijf je met heel veel plezier volgen hoor. Dikke kus en knuf van Marianne. -
27 Januari 2010 - 18:28
Suus En San:
Hey Krisje,
Leuk weer een update, en wat een avonturen maak je mee. Heel vervelend van alle pillen, diarree en overgeven. Hopelijk ben je weer snel de oude om van het avontuur te genieten.
Wij kijken weer uit naar de volgende update.
de antwoorden waren trouwens: spons, postzegel, vals geld, ei en geheim.
Had je er 1 goed?
Tot de volgende x weer
xxx Suus en San -
27 Januari 2010 - 18:31
Ome Hein:
Hallo feestneus,
Geweldig om te lezen.
En ja ziek worden kan altijd maar helaas te ver weg om met een fruitmand te komen.
Maar je bent weer opgeknapt en dus weer vrolijk er tegenaan..
Grt uit Oosterhout -
27 Januari 2010 - 19:57
Wil En Maria:
Hoi Kristel,Wat heb jij al veel meegemaakt in die 10 dagen,alleen ziek zijn is minder,maar gelukkig hebben ze daar pilletjes,misschien een tip opletten met salade eten en iedere dag een glas cola drinken om je maag te zuiveren.Verder zijn we jaloers dat je zoveel van de cultuur van dat mooie land mag beleven,geniet er van. -
27 Januari 2010 - 20:25
Frans:
Hallo Kristel wat ben ik weer blij een blij verhaal te horen van je ik kon er niet van slapen we stonden machteloos in dit geval maar NOGMAALS let op wat je eet vooral salades zijn heel vervelend gewoon eten wat niet te veel gewassen moet worden, ik was denk ik te laat met mijn waarschuwing helaas maar geniet weer van alle dingen die op je pad komen en wij genieten vanaf nu weer met je mee. Je kunt nl net zo schrijven als je bij ons altyd praat aan een stuk door geweldig dat mis ik wel heel erg bij ons. Krisje heel veel plezier en nog even een beetje beterschap en geniet van het pakketje wat onderweg is doeiiiiii vamaf mijn werk XXX -
27 Januari 2010 - 21:23
Gerard Van Den Berg:
Hallo Kristel en andere lezers.
Prachtige verhalen en ervaringen. En dan helaas ziek.Lijkt me ook erg vervelend als je nog zo kort ergens bent om dan zo ziek te zijn zonder je Pimmetje, Ma en Pa. Wel fijn dat je daar ook zorgzame mensen om je heen hebt. -
27 Januari 2010 - 21:48
Tine:
Hoi Krissie,
Wat geniet ik weer van je reisverslagen door dit schrijven is het net of je dichtbij bent. Gelukkig ben je aan de betere hand en kun je weer volop gaan genieten van de leuke en mooie tijd in Ghana. Ik hoop dat je zondag mee kunt maar jou kennende ga je er alles aan doen om het niet te missen. Het zou leuk zijn als de kralenmarkt doorgaat en misschien leer je nog een nieuwe techniek, die je mij dan weer kunt leren. Jij smelt daar van je stoel hier vries je er bijna aan vast. Het is erg koud hier en kun jij wat overtollige zonnestralen hier naar toe sturen. Kristel heel veel plezier het weekend en blijf goed opletten met wat je eet. Ik hoop dat het pakje snel bij je is en je kunt genieten van Nederlandse producten haha.
Liefs en dikke knuffel van Tine -
27 Januari 2010 - 22:29
Papa:
Hé meiske,
Vervelend? Ik denk dat dit soort ervaringen je alleen maar sterker maakt. En.. je blijft er zo lekker positief onder; zo ken ik je.
Je laat je niet snel uit het veld slaan en eenmaal een veer van de lippen blazend, zie ik via de webcam dat je lacht en het leuk hebt met de andere meiden in Ho. Je hebt heel bewust gekozen, dat zie en hoor ik van je terug. Als je spijsvertering weer op orde is, kunnen de kindertjes weer op je rekenen, daar ben ik van overtuigd. En buiten dat alles je maakt niet alleen een bruiloft mee, maar dankzij je verhuizing ook nog eens de wittebroodsweken! Van alle kanten wordt ons gevraagd hoe het met je is en wij zeggen dan maar een ding GOED.
Veel plezier en let op met eten, want pillen dat weet je is ook niet alles.
Knuffel. Papa -
27 Januari 2010 - 23:03
Mirjam Holtman:
Ha Kristel,
Leuk je bericht en al die foto's. Vervelend dat je ziek was, maar dat overkomt iedereen die naar het buitenland gaat. Dat is niet leuk, maar het gaat over. Ik vind dat je heel positief en leuk schrijft. Het lijkt me een geweldige ervaring en het maakt je een 'ander' mens. Je leert veel (ook over jezelf) en het vormt je. Misschien niet direct, maar ik merk dat het Lisa ook zeker goed heeft gedaan. Je gaat de dingen thuis nu pas echt waarderen. Ik hoop dat je snel weer aan de slag kunt op school.
groetjes,
Mirjam -
28 Januari 2010 - 00:01
Hoi,:
...
-
28 Januari 2010 - 13:05
Marion/Fons:
Hallo Kristel, wat een lang verslag van jou, leuk hoor.Je bent er nog maar net en je maakt al zoveel mee,dat wordt nog wat de komende tijd. Zijn benieuwd. Ja en jouw darmen moeten nog wennen aan het vreemde eten. Hopen dat het nu beter gaat en dat je het gezellig zult hebben bij het andere gezin.
Succes weer de komende tijd en veel lieve groeten van ons beiden. -
28 Januari 2010 - 14:45
Barbara Slenter:
Hoi Kristel,
Hartstikke leuk om in zo'n uitgebreid, goed geschreven ;) verslag te lezen hoe het je in Ghana vergaat. Sneu natuurlijk dat je ziek was, maar dat lijkt voorbij?
Ik lees dat het leven daar wel heel anders is, maar dat je er heel benieuwd naar bent en je met gemak aanpast.
Volgens de foto's woon je wel erg riant en dat is dus ook Afrika.
Ik wil graag blijven lezen hoe het met je is; ik vind het zefs spannend wat je allemaal meemaakt en hoe je het beleeft.
Ben nog steeds trots op je!
Groetjes,
Barbara Slenter -
28 Januari 2010 - 16:12
Mechteld:
HOi Kristel, wat een belevenis zo'n bruiloft en wat rot voor je dat je zo beroerd geworden bent. Ik hoop dat je snel beter bent en weer kunt doen waarvoor je gegaan bent. Lesgeven en genieten!
Sterkte en tot de volgende keer, groetjes Mechteld -
28 Januari 2010 - 17:52
Anne:
Heej Meis,
Erg blij om te horen dat het weer wat beter gaat. Op de site kom je nog best positief over, maar geloof me, ik weet hoe rot je je voelt als je zo ziek bent in een te grote kamer en vooral in een wild vreemd land ;) Maar wel heel fijn dat je zoveel lieve mensen om je heen hebt!
Kus -
28 Januari 2010 - 20:53
Mama:
hoi meid
Leuk verslag van de bruiloft, alleen hoop ik niet dat we met Suzannes bruiloft ook zo lang in de kerk moeten zitten.
Nu vlug weer beter worden, en voorzichtig met het eten. Nu het gelukt is met de skype telefoon kunnen we goed kontakt houden met je, het is wel raar dat je tegen de computer zit te praten. Rust lekker uit en weer wat aansterken, dan kan je volgende week weer naar de kindjes toe en met je huisgenootjes naar de watervallen.
Liefs en knuffel van mama -
29 Januari 2010 - 15:23
Janny Piersma:
Hoi Kristel,
Ik heb zojuist van Tine de website doorgekregen en heb je reiservaringen gelezen. Jeetje, er is al veel gebeurd in die korte tijd dat je er eigenlijk bent. Fijn te horen dat je het erg naar je zin hebt. Het is wel een hele ervaring, die je niet snel zult vergeten. Geniet van alles wat je meemaakt en ga door met het opschrijven van je belevenissen, want wij volgen ze met veel plezier. Groetjes, ook namens Piet, Sabine en Jasper,
Janny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
